Getrouwd in de straten van Damascus

Hierbij een nieuw blogbericht uit Syrië, het tweede land dat we nu bezoeken.  De vorige keer dat we een blogbericht plaatsten waren we nog in Jordanië maar nu zijn we alweer een hele week in Damascus, de hoofdstad van Syrië.

In Amman hebben we de taxi genomen naar de grens, we deelden de taxi met een Nederlands stelletje die we in het hotel hebben ontmoet; Ralph en Moniek. Bij de grens verloopt alles erg soepel, en het gaat veel sneller als we hadden verwacht. Voor 34 dollar hebben we mooie stempels in ons paspoort en mogen we een maand in Syrië blijven.

Als we de chaotische straten van Damascus binnen rijden, zien we gelijk het verschil met Jordanië. We proberen onze vinger op te leggen; het bruist meer, het leeft. In ieder geval wij houden ervan. Overal kleine winkeltjes en restaurantjes, het verkeer kronkelt door de straten en de taxichauffeurs halen listige inhaalmanoeuvres uit terwijl de mensen hun weg dwars door het verkeer heen vinden. Het ziet er levensgevaarlijk uit maar we hebben nog geen verkeersongelukken gezien.

Als we aankomen bij het hotel waar we gereserveerd hebben, vertellen ze ons dat de kamer in een ander hotel is, maar… zelfde eigenaar. Even begrijpen we er niks van maar we lopen achter de meneer aan. Als we aankomen bij een compleet ander hotel (wel aardig maar niet geweldig) voelen we ons (voor de eerste keer) best wel pissig worden. De hoteleigenaar doet alsof er niks aan de hand is. Als we daarna naar het hotel gaan waarvoor we hebben gereserveerd hebben en uitleggen dat we erg teleurgesteld zijn en dat hij ons niet blij maakt, dat we zelfs verdrietig zijn… begint hij druk te bladeren in z’n boek, misschien dat hij morgen nog een kamer heeft. Zo werkt het dus hier.

Om het reizen makkelijker te maken, vooral voor mij als vrouw, kopen we ergens op straat bij een winkeltje met van alles en nog wat twee prachtige ringen voor het bedrag van tachtig cent, en we schuiven de ringen om onze vingers, met het verkeer razend om ons heen en Ralph en Moniek als onze getuigen zijn we getrouwd in de straten van Damascus, tenminste voor vier maanden ;-)

S’avonds gaan we naar de bioscoop, als er een bioscoop is met Engelstalige films dan moet je de mogelijkheid natuurlijk pakken, ook als het een hele slechte Amerikaanse slijmfilm is die ons uiteindelijk twee uur lang irriteert. (dit was de fenominale film: Valentine’s day, voor het geval je hem wil zien) Toch leuk om naar de bioscoop te gaan en we zijn ook nog is de enigste in de zaal hahahaha

De volgende dag gaan we naar Bosra samen met Ralph en Moniek. we hebben in hun ons ideaal reiskoppel gevonden. Ze zijn relaxt, hebben dezelfde reisinstelling als ons en zijn vooral superaardig! Als we met z’n viertjes bij de ‘bushalte’ staan, leren we langzaam het systeem van de busjes te doorgronden. Er zijn gele taxi’s (meest luxe optie maar de chauffeurs kunnen wat gestoord zijn), servicetaxi’s (gare auto’s die vertrekken als ze ‘volzitten’), service busjes (gare VWbusjes die vertrekken als ze’ volzitten’) en grote bussen met lijnnummers. Daarnaast staan er op alle kleine busjes in verschillende kleuren de bestemmingen waar wij natuurlijk niks van begrijpen. Ondertussen wisten we dat we de servicebusjes met gele letters konden nemen, maar je moet heel snel zijn om een plaatsje te bemachtigen. Wij met z’n vieren bij die bushalte, het leek wel een aflevering van ‘wie is de mol’………

Als we aankomen bij het bussation worden we opgewacht door éénbenige man die vooral alles van ons wil weten en ons alles verteld over hoe we in Bosra komen. Als we een kaartje hebben gaan we thee drinken en spelen we tabla (backgammon), zoals alle mannen hier spelen om de tijd wat te verdrijven. Als we beginnen te spelen bemoeien de mannen zich ermee en zuchten wat af om de tactiek die we hebben. Hahahah erg grappig allemaal.

Als we in Bosra aankomen, na een mooie busrit van anderhalf uur, willen we gelijk een kaartje terug kopen, maar gek genoeg zijn er precies voor de zes backapckers geen kaartjes meer, dat is vreemd… Nou ja eerst maar eens Bosra ontdekken, Bosra was naast Petra (Jordanië) de belangrijkste stad in het noorden van het Nabateense rijk in de eerste eeuw voor Christus en heeft één van de mooist bewaarde Romeinse theaters van de wereld. Verder zijn er andere overblijfselen te ontdekken van de oude stad. We kunnen wel denken dat ze vroeger achterlijk waren maar alles wijst erop dat ze vroeger veel beter wisten hoe ze iets degelijks en moois moesten bouwen. Bijvoorbeeld bouwden ze de pilaren zo dat ze bestand waren tegen de aardbevingen. En nu zoveel duizenden jaren later is er nog zoveel te zien van bijvoorbeeld het theater en de Hamman. Heel bijzonder. 

Als we teruglopen naar het bussation, is er gelukkig een servicebusje die ons naar een dorpje in de buurt brengt. Als we in het dorpje aankomen staat daar de grote bus naar Damascus alweer klaar. Als we uitleggen dat we naar Damascus willen, wordt er gelijk van alles geregeld. Er staat een lange rij van mensen die een kaartje willen kopen maar we worden meegenomen naar achter en daar schrijft iemand kaartjes voor ons uit voor een bedrag van hele euro zitten we weer anderhalf uur in de bus. Nu valt het pas op hoe groot het verschil is tussen de plekken waar (veel?) toeristen komen of niet. In de meer afgelegen dorpjes zijn de mensen heel warm en open en helpen ze je meer dan graag. Ze vinden het haast een eer om je te mogen helpen en met hun hand op het hart nemen ze afscheid.

Als we weer in Damascus zijn besluiten we iets te gaan eten, we kregen als tip een restaurant in het oude gedeelte van Damascus. We  worden afgezet en dan begint de wandeling door de kronkelige straatjes van de oude Souq. We vragen het nog een keer en mensen lopen geduldig met ons mee. Eenmaal aangekomen zijn we verrast. Achter een kleine deur is een hele grote binnenplaats met boven nog veel meer tafels. Ik zie opeens hele modern geklede Syriërs (lees ongesluierde vrouwen en  westers geklede mannen). Er staat hippe Arabische pop aan, mensen drinken grote glazen lemonjuice met munt en er staan exravagante grote chocoladetaarten op tafel. We vinden het alle vier erg interessant om een keer een andere kant te zien van de Syrische samenleving. We tafelen lang en uitgebreid, roken de waterpijp en drinken chai. Een gezellige avond!

Het is fijn om langer in Damascus te zijn. Door ons reistempo te verlagen en langer op één plek te blijven kan je meer met andere dingen bezig houden in plaats van de gebruikelijke waar slaap ik, waar eet ik en waar ben ik nu eigenlijk op de kaart ;-). We kennen hier nu een beetje de weg, weten de plekjes te vinden voor een goede fruitshake en goede falafel. Dus in de middag dwalen we wat door de straatjes, kletsen we met wat mensen. Bij de beste chocolatier van het Midden-Oosten halen we chocolaatjes (voor een bedrag waar we anders 16 falafels voor kunnen kopen) en we eten ze in het parkje op. Kijkend naar de moeders met spelende kinderen, naar de katten die het plantsoen liggen te zonnen en de mannen die in groepjes staan te ‘hangen’.

De volgende dag gaan we met Ralph en Moniek naar de Hamman, natuurlijk gescheiden van elkaar. Als we bij de vrouwenhammam aankomen is die gereserveerd voor mannen. Ralph en Tejo lopen door naar hun Hamman. (schijnbaar de mooiste van Damascus, maar alleen voor mannen). Een man van de hamman escort ons naar een hamman voor vrouwen, daar aangekomen, blijkt de hamman te zijn afgehuurd en verder is er niks voor vrouwen. Het is frustrerend want we hadden ons erop verheugd. We dwalen samen wat door de souq, waar we gelijk merken wat een verschil het is als je zonder een man door de stad wil begeven. Er gebeurt niet echt iets maar het is wel voortdurend dat we werden nagekeken en er wordt wat gemompeld achter je rug. Een raar gevoel en vooral een onvrij gevoel.

In de middag gaan we met z’n vieren naar het treinstation. Ralph en Moniek reizen door naar Halep en wij willen een kaartje kopen voor de trein naar Teheran (Iran) voor over drie weken, maar bij het loket wacht ons een onaangename verrassing. De trein naar Teheran rijdt sinds drie weken niet meer, na veel gevraag komen we niet echt verder. Hij rijdt nu niet, wanneer die weer gaat rijden is onduidelijk omdat het defect niet in Syrië is. We moeten afwachten. Het is een teleurstelling omdat we ons erg verheugd hadden op die bijzondere treinreis. In de middag dwalen we door de oude stad, als we bij de souq aankomen van de lederhandelaren en dierenvellen, zien we drie mooie schapenvachtjes en zijn gelijk verkocht. Na vele stapels te hebben bekeken en lang te hebben onderhandeld staan we weer buiten met drie (!) schapenvachtjes en tien euro lichter.

Vandaag zijn we begonnen met de Arabische les. De leraar die we hebben ontmoet in het hotel heeft strenge voorwaarden maar belooft ons ook veel te kunnen leren als we maar hard studeren. Dit kunnen we nu alvast vertellen na één les; het is pittig maar wel heel interessant! We zijn begonnen met het begrijpen van de opbouw van de taal en het schrijven de letters.  Na 2 uur les kunnen we 16 karakters schrijven al voelt het voor mij meer als tekenen. Bij elk karakter leren we vier manieren om ze te schrijven, want dit hangt af van de plek in de zin waar die komt (aan het begin, in het midden, etc..)

Na vier weken begin ik te merken hoe verschillend het is om hier als vrouw rond te reizen, of als man. In het begin paste ik me makkelijk aan, maar het voelt de laatste tijd alsof ik voordurend een beetje mijn adem moet inhouden en dat ik niet vrij ben om volledig adem te halen. Het is ook raar om voortdurend in een mannensamenleving te bewegen. Je komt zo goed als nooit in aanraking met vrouwen en op straat zie je vooral gesluierde vrouwen. Als vrouw lijkt het ook alsof je minder ‘waard’ ben. De man wordt aangesproken en de voorzieningen zijn vooral op mannen gericht. Kijk alleen al naar de hamman. Naar alle waarschijnlijkheid speelt het leven van de vrouw zich veel meer binnenshuis af. Wat voor mij dus soms ook geldt (lees; de hotelkamer). Wat dat betreft ben ik ook redelijk afhankelijk van Tejo. Je kan wel als vrouw alleen over straat lopen maar alleen in een café gaan zitten of alleen met de bus, is niet prettig. Hierin moet ik dus nog mijn weg vinden. In Nederland sta je daar natuurlijk nooit bij stil, en voel ik me als vrouw niet minder rechten hebben als mannen, al zullen de statistieken me waarschijnlijk het tegendeel kunnen tonen. Het is in ieder geval heel anders als hoe het hier werkt, al zullen de vrouwen hier thuis de touwtjes in handen hebben.

Morgen is het vrijdag en hebben we een dagje vrij ;-), na het weekend reizen we ws weer verder door Syrie, al is het voor nu nog heel relaxt in Damascus.

Wij hebben heel erg genoten van jullie reacties en vinden het ontzettend leuk dat jullie de blog zo graag lezen en natuurlijk de foto’s van Tejo bewonderen.

Ma’asalama  Tejo & Liset