Hummers & Kevers

Hoi!!! Hier weer een nieuw berichtje van ons. We hebben alweer zoveel mee gemaakt dat ik me zorgen begin te maken over hoe ik dit allemaal  in één blogbericht ga opschrijven ;-)

Ik zal gewoon bij het begin beginnen, bij een heerlijke tien dagen in Damascus.  We kennen nu het Arabisch alfabet en kunnen het enigszins schrijven en ontcijferen. Al begrijpen we meestal nog niet wat we zeggen. Voortdurend proberen we op straat en in restaurants de codes te kraken (want zo voelt het..) tot veel plezier van de mensen om ons heen. Verder kunnen we nu ook Arabisch schrijven op de laptop, met speciale stickertjes op het toetsenbord, erg leuk.

 Hier schrijf ik zoiets als: Wij  reizen in Syrie’ maar je schrijft/leest het van rechts naar links, erg verwarend kan dat zijn, ook in het internetcafé is alles omgedraaid. نحن سافر سوريا

Als we in de morgen naar Houssam lopen. Houssam is onze leraar die ons alles heeft geleerd over het Arabisch en (ook zeer belangrijk) heeft ons geleerd veilig over te steken, wat een kunst op zich is. Lopen we door de kleine straatjes, zwaaien we naar de oude kapper die de mannen inschuimt met zn borstel en met een vlijmscherp mes scheert en we kijken naar het arme schaap dat staat te wachten voor de deur van de slagerij en de kinderen die naar school lopen in hun schooluniform.

Ondertussen hebben we de beste restaurants van Damascus ontdekt, niet makkelijk want vaak zijn het hele zoektochten door kronkelige straatjes en door smalle steegjes met mensen die ons op sleeptouw nemen. Vaak staat er alleen iets in het Arabisch boven de deur geschreven maar als je binnen komt door de smalle deur is het een complete verassing. Een prachtige oude woning met een klaterende fontein, vol met families en groepjes mannen. Met heerlijke geuren van chawarma en gegrilde groenten, vermengd met de zoete geur van de waterpijp. De kanaries aan de muur zingen mee op het ritme van de gesprekken. Het eten is meestal erg lekker en ik kan jullie een idee geven van de hoogtepunten van de Syrische keuken die je in het restaurant ziet. Het Arabische platte brood vormt het middelpunt, je krijgt het overal en het dient als een soort lepel. Daarnaast natuurlijk hummus (kikkererwtenpuree met sesam, knoflook en olijfolie) en wat ook heel lekker is, is mattoubal: gepureerde gegrilde aubergines met yoghurt en knoflook. En natuurlijk de beroemde falafel, die we nog steeds kunnen waarderen. Daarnaast veel vlees: kip, kebab, chawarma maar dit heeft niks te maken met waar voor het staat in NL. Wat je ook overal bij krijgt zijn rauwe uien, augurken en koude bieten, niet onze favorieten. Al zijn we de gegrilde ui wel meer gaan waarderen. Ook veel schapenhersenen, schapentestikels en  andere organen op het menu maar daar hebben we ons nog niet aan gewaagd.

 De oude soek in Damascus blijft prachtig en het is heerlijk om er doorheen te dwalen. Tejo en ik blijven ons ook verwonderen over de babietjes die helemaal ingerold zijn in dekentjes en als dikke rolletjes om de arm worden gedragen, de grotere babies liggen slapend over de schouders van hun ouders. We hebben nog geen kinderwagen gezien maar dat werkt waarschijnlijk ook niet. Je deelt de straat met zoveel mensen daar past geen kinderwagen bij…

We ontmoeten veel reizigers in ons hotel, die hele boeiende reizen maken, zoals het stelletje uit Belgie die naar India aan het fietsen zijn en een stelletje uit Duitsland die vanuit Kaapstad naar huis fietsen, en een stelletje uit Slovenie die de hele wereld over reizen om de mooiste paraglides te kunnen maken.

Na onze tien dagen in Damascus besluiten we een paar dagen naar Lebanon te gaan. Samen met een jongen uit Polen nemen we de bus naar Beiroet. De grens verloopt redelijk snel en als we op Lebabees grondgebied zijn is het verschil gelijk te merken. Niet alleen aan nog meer politie en leger op straat maar het is vooral heel westers. We zien veel MCDonalds langs de weg, (meer als in NL) en de reclames van de HM, komen ook vreemd over. De bus zet ons midden op de snelweg eruit, de taxi is er natuurlijk snel. Als hij ons bij het hotel afzet, vragen we ons af waar we beland zijn. Het ziet er niet echt aantrekkelijk uit. Vervallen gebouwen en leegstaande kantoren. Bij het eerste hotel hebben ze geen plek, bij de tweede en derde ook niet. Al mogen we bij het derde hotel wel op het dak slapen voor twintig dollar; millionstars hotel… Uiteindelijk vinden we een kamer dicht bij de boulevard. Onze eerste wandeling door de stad is gelijk heel bevreemdend. Het is de wereld van groot, groter, grootst en van alles over de top, zeg maar drie keer over de top maar tegelijkertijd is de spanning duidelijk voelbaar. Met veel checkpoints en heel veel leger op straat en de vele kapot geschoten gebouwen als stille getuigen. Het is een absurde sfeer van glimmende Hummers en Porsches die de straten domineren en de extravagante hotels met prachtige gazonnen en klaterende fonteinen. De dames wandelen met hun blueberry’s aan hun oor langs de etalages van Armani en Dior, terwijl de straten zijn afgezet en de politie de auto’s controleert op autobommen. Ze noemen het, het ‘Parijs’ van het Midden Oosten, voor ons voelt het meer als een gouden kooi, een fragiele gouden kooi. tegelijkertijd wonen in de buitenwijken van Beirut vele straatarme Palestijnen, die daar in minder sjieke omstandigheden wonen. Tejo heeft op de laatste dag een van deze wijken bezocht, zie de foto's!

De eerste dag wandelen we door Beiroet, het blijft fascineren. Bij de lunch ontmoeten we een jongen uit Italie, die bij de universiteit van Beiroet antropologie studeert. Hij woont al een paar maanden in Beirut en vertelt ons van alles over de stad, en  over het land. Heel veel dingen vallen op zn plek en dit soort ontmoetingen zijn dan ook heel fijn. De volgende twee dagen doen we uitstapjes naar twee plaatsen in de buurt. Eerst naar Byblos, een klein vissersplaatsje en in de middag bezoeken we een grot, waar we met de boot doorheen varen. De volgende dag gaan we naar Sidon, ook aan de kust maar dan richting het zuiden. Het is een prachtige stad, met een soek die kronkelt, en met allemaal kleine steegjes waar de kinderen spelen, de oude mannen thee drinken, en met vele winkeltjes en bedrijfjes. Bij de één maken ze matrassen, bij de ander stoelen en als we verder lopen is er een straatje met allemaal kleermakers. Als we in de middag falafel eten ontmoeten we een vrouw. Ze komt oorspronkelijk uit Palestina maar woont al weer twintig jaar in Saudie- Arabie. Zij schetst ons een beeld van haar leven en van haar familie. Zij is één van de vele mensen die we ontmoeten in Libanon  en Syrie en die deze reis inhoud geeft en waardoor we zoveel plezier beleven. Tegelijkertijd horen we ook zoveel verontrustende en trieste verhalen, het Midden- Oosten conflict wordt hierdoor voor ons steeds persoonlijker. Zoals de twee jongens die wonen op de Golan hoogvlakte. Tot 1967 Syrisch grondgebied, maar in de zesdaagse oorlog is het gebied bezet door de Israeliers. De eerste vraag die ze ons als eerst stelden was natuurlijk, of we uit Amerika kwamen. De tweede vraag wat we van Amerika vonden.

Na vier dagen keren we terug naar Damascus, dat voelt haast als thuiskomen. Om de volgende dag door te reizen naar Palmyra. Deze stad is één van de grootste toeristenattracties van Syrie maar het is dan ook  heel bijzonder wat je hier kan zien. Hier zijn heel veel oude overblijfselen te vinden van de stad van Zenobia, de koningin van Palmyra. Om een idee te geven eerst wat geschiedenis (met dank aan de Trotter). Palmyra is een stad die 4000 jaar geleden al werd geciteerd in archieven maar de Grieken hebben de naam Palmyra gegeven. Het was in de hellenistiche periode dat deze stad werd gelanceerd en een belangrijke commerciële rol begon te vervullen. Het was een stad van grote weelde, een echte oase in de woestijn. Haar kooplui hadden factorijen overal in het buitenland. De stad vulde zich met wijn uit Libanon, wierook uit Arabië, vazen uit Fenicië, brokaat uit Perzië, aromaten uit Indië en zelfs zijde uit China. Door die verscheidenheid was er ook een verscheidenheid aan mensen en hierdoor ook een verscheidenheid aan invloeden die nog steeds terug te herkennen zijn.  

Op onze eerste dag in Palmyra, bezoeken we eerst een prachtige tempel, om dat alles zo goed bewaard is gebleven kan je er echt nog een voorstelling van maken. In het museum hebben ze prachtige beelden liggen en veel grafzerken die veel vertellen over het leven van de overleefden, al stonden op sommige grafzerken alleen maar ‘helaas’. We zien ook nog vier mummies!

In de middag ontmoeten we een Italiaans stel, we kunnen met hun meerijden naar de meer afgelegen vallei van de graftombes. Eerst rijden we naar een toren, de mensen werden hier letterlijk gestapeld begraven. De belangrijkste onder en de slaven helemaal boven. Daarna gaan we naar onderaardse grafkelder van de drie broers. Het is jammer dat er ontzettend veel toeristen zijn, waardoor de magie er een beetje vanaf is. We zien de zon ondergaan vanaf de citadel die hoog boven op de berg is gebouwd met een waanzinnig uitzicht op de ruines. S’avonds zitten we op het terras voor het hotel en kletsen we met een groepje mannen uit Saudie-Arabie, die in Syrie op vakantie zijn. (Of is het meer een vlucht uit een ongelooflijk stricte S-A). Ze vermaken zich i.i.g. getuigend van de filmpjes van dansende vrouwen in een club in Damascus, die Tejo krijgt te zien met veel trots. Het cultuurverschil is natuurlijk heel groot tussen ons maar sommige dingen blijven altijd gelijk dus kletsen we over van alles en nog wat en krijgen we van alles en nog wat aangeboden.  Als we vertellen dat we Arabisch kunnen schrijven en ons schrift erbij halen worden ze helemaal enthousiast en leren ons nog veel meer woorden erbij, met een uitnodiging voor in Saudie- Arabië om nog meer Arabisch te leren.

De volgende morgen staan om vijf uur in de ochtend twee kamelen en hun begeleider op ons te wachten voor het hotel. We maken een tocht door Palmyra en zien de zon opkomen achter de tempels van de oude stad. Het ritme van de kamelen is heel ontspannen, en het licht is subliem en daarbij; er zijn nog geen toeristen. Een mooie ochtend! na nog even ontspannen te hebben gaan we alweer verder naar onze volgende stop, waarvandaan wij, jullie dit bericht sturen: Deir ez Zur

Deir ez Zur, parel van de woestijn wordt deze stad genoemd. De rit met de bus hiernaar toe was mooi. Niks dan de droge vlakte zover mijn ogen kunnen zien. Her en der staan de tenten van de bedoeïen, met hun schapen als plukjes over de vlakte verspreid. Soms remt de bus omdat er kamelen op de weg lopen. Nadat we aankwamen op het busstation worden we welkom geheten door een meneer, die gelijk ons paspoort wil zien. We worden meegenomen naar zijn kantoor en onder toeziend oog van Assad, word een groot boek tevoorschijn gehaald. Ze schrijven onze namen op en willen de namen van onze ouders weten; josé, huh? Jossie? No, Josee! Joossee?? Yes  joossee!

Na alles genoteerd te hebben worden we welkom geheten en mogen we weer verder. Hier in deze stad voelen we ons oprecht ver van huis. Het is een echt handelsstadje, het is er druk met alle boeren en bedoeien uit de regio die hier naartoe komen om hun waren te verkopen en spullen in te kopen. De vrouwen zijn heel traditioneel gekleed en met tatouages in hun gezicht, de mannen met hun Arabierensjaal rond hun hoofd geknoopt en een lange ‘jurk’. Op straat worden we (lees: Tejo) voortdurend aangesproken, mensen maken graag een praatje en bieden thee aan. Er valt veel te ontdekken en daarbij ligt de stad aan de oever van de Eufraat waar het heerlijk wandelen is over de groene oevers.

De komende dagen zullen we verder reizen naar Tartus, een stad aan de Middellandse zee, om vanuit daar door te reizen naar Aleppo, een prachtige oude stad in het noorden van Syrie. Om vanuit hier door te gaan naar Turkije en natuurlijk Iran.

We worden heel blij van al jullie leuke en lieve reacties. We hopen dat alles goed gaat met jullie en iets van jullie te horen.

مع ا سلا مه

Veel liefs Tejo en Liset