Verhalen en mythes van de eeuwenoude steden

Hier een nieuw blogbericht uit het het ‘verre’ oosten, nou ja ver.. we zijn nu in Turkije, en Europa voelt heel dichtbij, maar als het goed is gaat dat snel veranderen. Morgenochtend om 8.00 zitten we in de bus naar Iran!! En daarom laten we nu nog een blogberichtje achter, we weten nog niet zeker of we in Iran onze blog gaan bijhouden. We horen verschillende verhalen, dat reizigers het niet doen omdat het kan worden uitgelegd als een journalistieke activiteit en reizigers die hun blog zonder problemen vol blijven schrijven, met natuurlijk positieve verhalen over het mooie Iran!

De vorige keer dat ik jullie schreef waren we in Deir ez Zur, en hier zal ik het verhaal dan weer oppakken. Ik zal jullie vertellen over onze laatste week in Syrie en onze kleine week in Turkije. Omdat de trein naar Iran echt niet rijdt hebben we besloten om Oost-Turkije mee te pakken en zo naar Iran te reizen.

 We zijn van Deir ez Zur naar Tartus gereisd, een klein kustplaatsje aan de Syrische kust. De overgang van conservatief en traditioneel Deir ez Zur naar het losse en moderne Tartus was heel apart. Bij een oude dame huurde we een kamer op loopafstand van de zee en we genoten van heerlijk gebakken vis.

De volgende dagen hebben we dagtripjes gemaakt in de omgeving. We hebben een kasteel bezocht waar het ontzettend koud was, wat we dus niet meer gewend zijn en zijn naar het enigste eiland van Syrie geweest: Arouad.

Na een paar dagen zijn we verder naar het noorden gereisd. Naar de stad Aleppo, deze stad is na Damascus de grootste stad van Syrie en samen strijden ze er ook om wie de langst bewoonde stad van de wereld is. Terug komen in Aleppo was fijn, twee jaar geleden waren we hier ook al, maar deze stad verveelt ons niet. Jammer genoeg zijn we toen een beetje ziekjes geweest, misschien ook wel een beetje reismoe dus we hebben het rustig aan gedaan. We hebben op ons gemak door de oude bazaar gestruind waar we de zeepziederij hebben bezocht. In Aleppo wordt een beroemde zeep gemaakt die bestaat maar uit twee bestandsdelen: olijfolie en laurierextract en deze zeep wordt bejubeld om al zn goede  eigenschappen. In de zeepziederij hebben we gezien hoe ze hier de zeep al honderden jaren maken. De zeepbrij wordt over de vloer gestort om hard te worden en daarna gesneden en daar waren wij bij (zie de foto’s!). daarna wordt de zeep gestapeld om te drogen. Ze zeggen dat hoe ouder de zeep is, hoe beter hij is. Dus hebben wij natuurlijk kilo’s oude zeep gekocht. ;-)

Vanuit Aleppo reizen we door naar Turkije. We besluiten een alternatieve grensovergang te nemen, waar je met een grote bus niet kan komen. Vele minibusjes en taxi’s later staan we bij de grens. Met onze rugzak gaan we langs alle formaliteiten en omdat er geen andere reizigers zijn gaat het heel snel en daar staan we dan bij de grens, de douanebeambte geeft onze paspoorten terug en wijst naar het pad omlijnd met groene velden, en een blauwe lucht met de wapperende Turkse vlag; “Turkey, Turkey!”  zegt hij. Hand in hand stappen we over de grens om door het niemandsland naar de volgende grens te wandelen. Al snel worden we opgepikt door een man die ons meeneemt naar de volgende stad en zo vergaat het ons eigenlijk altijd, alles valt elke keer op zn plaats en we hoeven nooit lang te wachten tot er iemand is die ons bij alles helpt. Dit zijn werkelijk hele makkelijke landen om in te reizen.

Onze eerste stad die we in Turkije bezoeken is (Gazi) Antep, Tejo heeft in november een hele week in Antep doorgebracht i.v.m. een uitwisselingsproject tussen Nijmegen en Antep. Tejo heeft mij dus een rondleiding gegeven door de stad, heel grappig om zo ver weg van huis te zijn en dat Tejo tegelijkertijd allemaal bekenden ontmoet. Gaziantep was een onverwachte verrassing; we hebben er heerlijk gegeten, de hotels waren fantastisch (we hadden bijna last van een cultuurshock na al die weken Syrie)  en ook is er een prachtige binnenstad met oude Ottomaanse huizen waar stelletjes thee drinken en de waterpijp roken. Helaas moesten we door, want er staat nog meer op het programma… Mijn wens was het om de Nemrut Dagi te ‘beklimmen’ om duizenden jaar oude beelden te zien op de top. Van verschillende reizigers hadden we gehoord dat het te koud zou zijn en dat er nog sneeuw op de weg zou liggen. We hebben het er op gewaagd en het was fantastich. De weg was lang, we zijn om half tien vertrokken en om vier stonden we aan de top, maar het was het allemaal waard! De omgeving is waanzinnig mooi. We vertrokken beneden in een dorpje met een gids en twee andere Nederlanders en hun hond. Een hele blije labrador die overal huppelend mee naartoe is gewandeld.

De rit door het natuurgebied was heel iddylisch. Prachtige groene heuvels, omringd door majestueuze bergen met sneeuw, erdoorheen kronkelde een rivier. Af en toe komen we over bruggen die de Romeinen nog hebben gebouwd. Het laatste stuk gaat steil omhoog langs de berg en plotseling zijn ze daar: de duizendenjaren oude beelden,vroeger zouden ze vier meter hoog zijn geweest. Maar door een aardbeving staan alleen de hoofden nog overeind. Een prachtig gezicht!

De volgende stad in het oosten van Turkije die we hebben bezocht was Sanli Urfa. Een oude pelgrimsstad. Hier komen vele moslims heen om te drinken van het water, het zou een helende werking hebben. Het is een prachtig complex, met prachtige (rozen)tuinen, grote vijvers met duizenden karpers, prachtige moskeeën, en bovenaan een prachtige citadel. Dit complex is een symbolische creatie die het verhaal vertelt van Ibrahim, een grote Islamitische profreet. Het verhaal vertelt dat Ibrahim op een dag stenen goden kapot maakten en dat de koning zo boos was hierover dat hij hij hem wilde verbranden en met een katapult van de citadel wilde schieten. Gelukkig veranderde God, het vuur in water en het hout in vissen. Ibrahim kwam veilig terecht op een bed van rozen.  Nu kan je de grot bezoeken waar Ibrahim zou zijn geboren.

Nu zijn we in Van, waar vandaan we dıt berıcht sturen. We hopen dat alles goed gaat met jullie, we genieten erg van jullie reacties.

Liefs Tejo en Liset